van Belorado naar Ages

Ik werd vannacht wakker van mijn blaren. Het voelde niet goed aan en ik had het gevoel of het onder de pleisters
aan het ontsteken was. Vanmorgen de compeed verwijderd en inderdaad zag er lelijk uit. Trish de lieverd kwam me te hulp. Ze haalde haar EHBO tevoorschijn. En heeft de truck met de naald en draad toegepast. Had er wel eens van gehoord maar nooit gebruik van hoeven maken. Je haalt een naald en draad door de jodium en haalt hem door de blaar door en door. Je laat de draad zitten en knipt de naald af. Best knap dat je bereid bent een ander zijn voeten te behandelen, want het ziet er echt niet fris uit. Trish is echt zo'n type. Snel,doortastend en behulpzaam. Ze is een echte Amerikaanse. slikt elke dag een hand vol vitaminen pillen. Heeft in haar eentje 5 kinderen grootgebracht, woont in een mobile home en is gek op reizen. 66 jaar maar ondanks dat ze elke dag een flinke borrel nodig heeft super fit en funny.
Je kunt echt lol met haar hebben. Nou alles gedaan en vroeg op pad. 7,40 sta ik al buiten. We vertrekken een voor een en ik ben een van de laatste.

De twee Bulgaren zijn al weg. Ik hoor van Irisz dat een van de twee haar een armbandje en chocola heeft gegeven.
En er met handen en voeten bij heeft vertelt dat als de lente begint het gebruikelijk is in Bulgarije dat jongemannen dat aan jonge meisjes geven. Leuke traditie. Was van mij denk ik een gevalletje beren op de weg. Misschien een Camino les? Geen vooroordelen.

Voor het eerst stop ik om mijn handschoenen en haarband te pakken.
Het is volgens mij nog rond het vriespunt. De houten bruggetjes die ik over moet zijn nog bevroren. Na 10 min loop ik langs een tankstation. De Refugio was niet zo geweldig vannacht en had ook geen koffie machine. Dus zonder koffie en eten kijk ik of er wat te koop is. Ik ben niet de enige met dit idee er zijn er meer. Heerlijk, ze hebben Nespresso om lekker warm te worden. Na ongeveer 1,5 uur tijd voor nog een bakkie en een broodje in het eerste stadje langs de route. De wandeling gaat vandaag weer behoorlijk omhoog. Zeker twee uur flink klimmen en in de verte de besneeuwde toppen van de Monte Occa. Ik lees op een informatie bord bij een uitkijk punt dat de hoogste top 2263 meter hoog is.

Als de stijging stopt kom ik in een soort duinachtig gebied waar geen eind aan lijkt te komen. De meeste mensen van vanmorgen lopen voor of achter me maar ik zie ze niet. De bossen om me heen zijn zwart. Het is duidelijk dat hier bosbranden zijn geweest.

Eindelijk na uren.... zie ik in de verte het bos eindigen. Ik kom bij de plaats waar ik wil stoppen maar twijfel wat de rest doet. Dus bestel ik bij een terrasje een jus, doe mijn schoenen uit en wacht op de anderen die achter mij lopen. De enige die ik zie is Sio de Koreaan die
uitgebreid zit te eten. Ik vertel hem dat de Alberque waar hij al heeft ingecheckt niet zo goed staat aangeschreven in mijn boek, en geen verwarming heeft. Samen kijken we verder en zien dat de volgende stop over 3,5 km wel een goede plek is. We bellen en horen dat hij open is. Ondertussen zijn er meer mensen het bos uit komen lopen.

Wij gaan in ieder geval verder en komen na een uurtje uit in Ages. Goede keus. Mooie Alberque met privé kamers maar ook een zolder voor pelgrims. Ziet er prachtig uit en lekker eten ook.

Gister tijdens het eten hebben we nog vreselijk gelachen. Met zes mensen aan tafel en het gesprek kwam op dromen. Tijdens het gesprek kwamen we erachter dat ieder van ons in zijn of haar droom kon vliegen. Wat best bijzonder is want in het dagelijks leven hoor je dat niet van iedereen. Omdat we allemaal een andere taal spreken gingen we voordoen hoe we vliegen.
En dat was hilarisch, sommigen vlogen als Superman met twee armen vooruit en anderen als een adelaar rustig en koel. En weer anderen waren net een vladderende kip. We hebben gegierd........ Nou ja je had erbij moeten zijn. De douche vandaag was ook om melig van te worden. Het was een kast en in de sponning van de deur zat ook de douchewand die dicht moest. Tussen deze twee hing een haakje waar je je kleding, handdoek en toilet spullen kwijt moest? De kleding die je aan en uit moest kon je in een mandje buiten de deur laten. Maar de douche was tegenover een trap waar alle drie etages langs moesten. Geen wastafel te bekennen. Dus heel onhandig. We zeiden tegen de anderen die wel een duurdere kamer hadden met badkamer dat wij veel meer lol hadden (om positief te blijven) en dat was ook zo. Vreselijk gelachen met Trish en de Française Nathalie komt ook ineens los. Vooral toen we probeerden uit te leggen aan Sio de Koreaan wat risotto was. En hij ineens na een vraagteken gezicht zei oohhhh Lisottoooooo. kon je ons wegdragen.

Morgen gaan we Naar Burgos en dat is de eerste grote stad en een belangrijk eikpunt. Zowel om te zien op de kaart als in gedachten. Horen we van deskundigen. Zei zeggen, als je Burgos hebt gehad ben je net een paard die zijn stal ruikt. Je bent dan al 300 km op weg en krijgt door wat het inhoud om te pelgrimeren. De eerste kwalen en blaren heb je gehad en als je stug volhard wordt je steeds sterker. Nog 500 km en de zware Mesetas. Niet omdat er hoogtes in zitten maar de eentonigheid en het weer wat je zo kan verrassen. Veel wind of storm en als het regent geen plek om te schuilen.....