Van Valcarlos naar Roncesvalles

Het was maar goed dat ik gister goed geslapen had, want vannacht was minder. Even wennen in een stapelbed. De kamer was veel te warm en dat vind ik niet prettig om in te slapen. Ook ben ik een beetje bezorgd over morgen. De zwaarste route alleen maar klimmen naar het hoogste punt van de Pyreneeën het klooster van Roncesvalles. 9 uur ging het licht uit en vanmorgen om half 8 opgestaan.

In de keuken kan je koffie of thee pakken en er liggen ook cakes in cellofaan. Ik heb nog yoghurt van gisteren en een banaan. Moet een beetje goed voor mezelf zorgen.
Het stokbrood dat ik gister heb gekocht doe ik in de tas voor onderweg samen met twee kleine smeerkaasjes en mandarijnen. We gaan alle vier samen de deur uit maar onderweg laten we elkaar los en lopen we apart tot we elkaar af en toe weer tegenkomen en gezamenlijk even rusten. De eerste etappe lijkt mee te vallen en geniet ik volop. Prachtige natuur, paadjes waar je echt alleen maar lopend kunt komen en overal klaterend water uit de bergen dat met veel lawaai naar beneden stroomt of stort. Na een tijdje wordt het steiler en steiler en het gaat zo door, kilometers lang. Ik voel me net een slak. Ik moet het tempo vertragen en vertragen. Dat is de enige manier om er te komen. Onderweg stop ik om te eten en breekt de zon door. Ik heb het erg warm gekregen van de inspanning en doe mijn jas uit. Ineens zie ik een adelaar in de verte. Hoe bijzonder is dat! Dat zien wij niet elke dag. Het laatste stuk is nog zwaarder en ik bedenk maar steeds dat dit voorlopig de zwaarste route is. Morgen nog een lastige afdaling wat sommige mensen nog erger vinden, maar ik vind klimmen zwaarder. Eindelijk om kwart voor drie zie ik het klooster liggen. Kan een yoe-hoe niet onderdrukken en kijk gauw achter me of niemand het hoort. Zie een stukje achter mij de anderen ook lopen. Samen lopen we naar het klooster maar dat is nog gesloten tot 4 uur. Naast het klooster is een restaurantje en daar gaan we naar toe. Heerlijk de backpack af. De koffie met muffin smaakt heerlijk.

Om vier uur halen we een stempel bij het bureau en krijgen we toegang tot de slaapzaal. Nu zien we pas hoe verwend we waren gister. Heel klein, dicht op elkaar en niet zo schoon. later in het seizoen zijn er betere en grotere zalen beschikbaar maar nu het nog rustig is zijn alleen twee oude kleine zalen geopend. Geen keuken wel een wasmachine en droger. Als ik uit de douche kom zie ik ineens in plaats van 4 bedden alles bezet door een groep Spaanse wielrenners. En dat is best krap met alle backpacks en bagage.
Ik slaap in een stapelbed bovenin naast Paul uit UK. Zijn vrouw slaapt in het bed onder hem. Ook even wennen. Vanavond is er een mis in de kapel speciaal voor de pelgrims. Dat wil ik niet missen. Nu zit ik naast de wasmachine met de telefoon in de lader te typen en te wachten tot mijn was klaar is. Morgen het vervolg.