Het einde van de wereld

Het einde van de wereld, dat is de letterlijke betekenis van Finesterre.
De pelgrims van vroeger liepen als ze in Santiago waren geweest nog door naar de kust (90 km). Ze wisten toen nog niet dat er aan de andere kant van de oceaan nog een continent bestond. Zij namen als bewijs van hun pelgrimsreis de St.Jacobschelp mee. En nog steeds is dat het symbool van de Camino.

De derde dag naar Finesterre. Prachtig weer gehad, een lange tocht maar zeer mooi. Als ik ongeveer 2 uur aan het lopen ben kom ik een stalletje tegen.
Een man en een vrouw zijn bezig alles uit te stallen. Fruit,drinken en souvenirs. Ik doe de rugtas af. Lekker even zitten. Wat heerlijk toch als je zo in het moment kunt leven. Als de man verteld dat hij Portugees is vertel ik hem dat ik juist op dat moment muziek op heb staan van Amalia Rodriquez (de beroemdste Portugese fado zangeres) Zijn ogen beginnen te glimmen. Ik geef hem mijn oordopjes en er gebeurt echt iets. Hij laat zien dat hij kippenvel op zijn armen krijgt. Begint hardop mee te zingen en als ik de volgende nummers langzaam doordruk heeft hij het helemaal naar zijn zin. Later verteld hij dat er thuis vroeger altijd deze muziek opstond en dat hij zich nog goed kon herinneren toen ze overleed dat heel Portugal rouwde. Ik denk zoiets als André Hazes was voor ons. Nou leuk toeval vond ik het.

Een paar km. later kan ik in de verte voor het eerst de zee zien liggen.
Een mooi gezicht. Het is dan nog zeker
20 km naar Finesterre

De dag verloopt een beetje traag. Ik moet aardig wat km. maken maar schiet niet echt op. Lang koffie gedronken in een wat grotere plaats Cee. De aanduidingen op deze route vind ik vanaf Cee lastiger te vinden.
En dat klopt ook wel want als er plotseling een Spaanse vrouw naast me loopt blijkt dat ik van de weg af een extra lus maak. Het heeft geen zin om terug te lopen want ik zit al op de helft.
Als ik doorloop kom ik vanzelf weer op het goede spoor. Dus ongeveer 4 km extra. Niet zo leuk. Maar de Spaanse vrouw is heel spontaan, spreekt goed Engels en blijft een tijdje met me meelopen. Ze heeft een prachtige naam: Perla de Fuentes. We hebben een gesprek over de Spaanse geschiedenis en over kinderen loslaten.
En dat in ruim een half uur. Had ik toch ook weer niet willen missen. Ze is zelf ook sportief aan het wandelen. En moet daarna weer aan het werk. Dus dit doet ze in de siësta.

Het is al laat als ik Finesterre eindelijk zie liggen. Wat is de zee/ oceaan toch altijd indrukwekkend. En die mooie stadjes op de bergen. Wist echt niet dat deze kant van Spanje zo veel te bieden had. Als ik op het dorpsplein aan het bellen ben om thuis te laten weten dat ik "het einde van de wereld" heb bereikt, komt er een man op me af of ik al een Albergue heb? Ik wil naar de municipal ( gemeente herberg) zeg ik. Maar daar hebben ze geen WiFi hoor ik.
Dus de man brengt me naar een andere. Waar wel WiFi is. Het is in dezelfde straat een stuk verder.
Het gaat allemaal best snel. Straatje in steegjes door, Kris kras loop ik achter de man aan. In een mooie schone, ruime albergue kom ik terecht. Ik ben er pas de derde gast en gezien het tijdstip van aankomst zullen dat er niet veel meer worden.

Even een kopje thee, spullen uitpakken en zitten. Wil perse de zon nog onder zien gaan in Monte el Faro ( berg met de vuurtoren). Dat is de plek hier, een soort schiereiland in zee waar elke dag veel mensen zich verzamelen om dit te zien gebeuren. Ik heb geen tijd meer om te lopen en kan voor 10 euro een retour krijgen met de taxi. 3 km heen en 3 terug.

Als ik boven wordt afgezet is het nog licht maar dat duurt nog maar 30 min dus het gaat snel. Op de rotsen zitten mensen klaar met camera's en phones om te fotograferen. Ik ben de enige die alleen is en zoek ook een plekje. Heb de mp3 speler mee en als het schouwspel zich voltrekt staat il divo op
en Pavarotti. Prachtig!! Het einde van de wereld en het einde van mijn reis.
Het lijkt wel of hier alles samenkomt. Zelfs de teksten van de liedjes die ik hoor passen bij het gevoel van dit moment. Dit had ik voor geen goud willen missen. Wat ben ik blij dat ik gegaan ben. Het was voor mij echt een emotioneel hoogtepunt. Heel bijzonder!

Ik blijf het langst zitten van iedereen.
De taxi had me zijn nummer gegeven en als ik bel zegt hij dat hij al boven staat te wachten. In het donker rijden we de berg weer af.

Als ik wordt afgezet op het dorpsplein ga ik een bar binnen en bestel een rode wijn. En daarna nog een. Maar aangezien ik niet gegeten heb ben ik een beetje tipsy als ik de bar verlaat na een uur. En dan kan ik mijn Albergue niet meer vinden. Als er eindelijk een echtpaar op mij af komt klamp ik ze aan want verder is er niemand op straat.
Ik weet niet of het de wijn is of de emotie van alles maar als ik zeg dat ik verdwaald ben schieten de tranen in mijn ogen. ( i walkt the hole Camino and now i am lost) i cant find my albergue.

Nou het lag niet alleen aan mij maar we hebben een half uur lopen zoeken het was echt moeilijk. Het bleek dat de Albergue een voor en achteringang had. Die was ik dus uitgegaan en via een andere straat naar het Dorpsplein gelopen.
Voor mij was de vooringang niet herkenbaar want ik had een code meegekregen om binnen te komen en aan de vooringang hing geen code slot.


Als ik de volgende dag Finesterre verlaat ziet de vrouw me bij de bushalte staan en vraagt of ik nog lekker heb geslapen. We kunnen er samen om lachen.

De reis terug naar Santiago is prachtig maar wel lang.
3 uur in de bus langs de kust van Spanje. Veel zon en schitterende uitzichten.