van Barbadelo naar Gonzar
Blijf op de hoogte en volg Tina
05 April 2014 | Spanje, Gonzar
Wisselende dag geweest. Een hele slechte nacht gehad. Ik lag daar in die 8 persoons bungalow en hoorde allerlei geluiden binnen en buiten. Had wel het badkamer licht aangelaten maar voelde me niet prettig. Eigenlijk gek, ik loop al weken in mijn eentje buiten door stille bossen en bergen maar binnen voel ik me onprettig helemaal alleen.
Om 9 uur ging ik al naar bed en om 3 uur sliep ik nog niet. Dus een slechte start. Ik kwam heel stroef op gang.
Als ik na een paar km. er een beetje in kom. Ga ik langs een hele (klas) met tieners. Ze zijn lekker uitgelaten en spreken me allemaal aan. Waar ik vandaan kom? Holland, zeg ik en onder luid gejuich loop ik langs. Na een tijdje loop ik midden in de groep en de meisjes zijn erg belangstellend. In matig Engels hebben we een leuk gesprek. Het belang van goed Engels spreken is hier nog niet doorgedrongen. Het is een klas met 14 en 15 jarigen. Zij lopen de laatste 110 km vanaf Sarria. Ze hebben allemaal grote tassen mee met heel veel spullen. Ze doen er een week over en slapen ook in Albergues. Ze vinden het nog leuk om te doen ook. Positieve kinderen allemaal. Ze vragen me het hemd van mijn lijf. En een meisje geeft mij zelfs haar moeder aan de telefoon die alleen Spaans spreekt? Lekker uitgelaten! Als ik na een uur een terrasje zie zeg ik gedag en vind het welletjes. Het kost me best veel energie. Onderweg zijn er meerdere bekenden in de buurt. Als ik bij het 100 km. paaltje kom (nou alleen nog aftellen) komt er net een Koreaanse jongen aan die ik ken en nemen we een foto van elkaar. Nog 100 km! Daar wordt je best blij van. Het geeft een enorme mentale oppepper.
Portomarin is de eerste grote stad van vandaag. Nou ja... stad is misschien wat veel uitgedrukt. Het ligt aan een stuwmeer. In 1962 is het grootste deel van het stadje opgeofferd aan het meer.
Alleen een kerk, een trap met poort en wat andere bouwwerken zijn van het water gered en steen voor steen hoger gelegen weer opgebouwd. Ik vond het een heel ongezellig geheel. Je ziet gewoon dat er iets niet klopt. Er hangt een vreemde sfeer en ik besluit door te lopen. Maar zonder in mijn boek te kijken vertrouw ik erop dat ik wel wat tegenkom. Dat viel een beetje tegen. Een beetje vieze dorpjes, geen voorzieningen. Dus meer km. dan gewild en nat van de plotselinge regenbui ben ik nu in Gonzar. Slaap in een particuliere herberg en ben weer de enige gast.
Om 9 uur ging ik al naar bed en om 3 uur sliep ik nog niet. Dus een slechte start. Ik kwam heel stroef op gang.
Als ik na een paar km. er een beetje in kom. Ga ik langs een hele (klas) met tieners. Ze zijn lekker uitgelaten en spreken me allemaal aan. Waar ik vandaan kom? Holland, zeg ik en onder luid gejuich loop ik langs. Na een tijdje loop ik midden in de groep en de meisjes zijn erg belangstellend. In matig Engels hebben we een leuk gesprek. Het belang van goed Engels spreken is hier nog niet doorgedrongen. Het is een klas met 14 en 15 jarigen. Zij lopen de laatste 110 km vanaf Sarria. Ze hebben allemaal grote tassen mee met heel veel spullen. Ze doen er een week over en slapen ook in Albergues. Ze vinden het nog leuk om te doen ook. Positieve kinderen allemaal. Ze vragen me het hemd van mijn lijf. En een meisje geeft mij zelfs haar moeder aan de telefoon die alleen Spaans spreekt? Lekker uitgelaten! Als ik na een uur een terrasje zie zeg ik gedag en vind het welletjes. Het kost me best veel energie. Onderweg zijn er meerdere bekenden in de buurt. Als ik bij het 100 km. paaltje kom (nou alleen nog aftellen) komt er net een Koreaanse jongen aan die ik ken en nemen we een foto van elkaar. Nog 100 km! Daar wordt je best blij van. Het geeft een enorme mentale oppepper.
Portomarin is de eerste grote stad van vandaag. Nou ja... stad is misschien wat veel uitgedrukt. Het ligt aan een stuwmeer. In 1962 is het grootste deel van het stadje opgeofferd aan het meer.
Alleen een kerk, een trap met poort en wat andere bouwwerken zijn van het water gered en steen voor steen hoger gelegen weer opgebouwd. Ik vond het een heel ongezellig geheel. Je ziet gewoon dat er iets niet klopt. Er hangt een vreemde sfeer en ik besluit door te lopen. Maar zonder in mijn boek te kijken vertrouw ik erop dat ik wel wat tegenkom. Dat viel een beetje tegen. Een beetje vieze dorpjes, geen voorzieningen. Dus meer km. dan gewild en nat van de plotselinge regenbui ben ik nu in Gonzar. Slaap in een particuliere herberg en ben weer de enige gast.
-
06 April 2014 - 09:09
Jose Van Der Lee:
Hoi Tina
Gelukkig brachten de tieners je nog een welkome afleiding. Het viel niet mee deze keer. Slecht slapen, geen leuke dorpjes ,regen , veel km. Je kan wel wat support gebruiken. De laatste lootjes zijn het zwaarst, zoals de uitdrukking zegt. 100 km., wat is nou honderd km op een afstand van 800 km. Lieve Tina, geloof me de uitdrukking de laatste lootjes zijn het zwaarst moet je absoluut naast je neerleggen. Volgens mij ruik je Santiago al. De aantrekkingskracht van de eindstreep zal maken dat je al je resterende energie zal gebruiken om deze km. met heel veel plezier te gaan lopen. Je ontvangst in Santiago zal zoet zijn!!!. Geloof me. Ik blijf voor je duimen
lieve gr. Jose -
06 April 2014 - 18:15
Marjan Knaap-leenen:
hoi tina,
gisteren sprak ik ben, die ik buiten op de tomatenmarkt tegenkwam, en hij gaf me de naam van de site waarop jij je verslag doet en waar anderen ook op kunnen reageren…
ik moet me nog even inlezen en wennen, want ik kon het niet vinden, maar: VEEL SUCCES NOG STEEDS!!! GOED DAT JE AL ZO VER BENT GEKOMEN, NU DE LAATSTE KM'S NOG!!!
xxx marjan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
