van Gonzar naar Casanova
Blijf op de hoogte en volg Tina
06 April 2014 | Spanje, Orosa
Ik heb gelukkig beter geslapen dan gisteren. Vandaag een goede wandeldag gehad. Ik ben nu lekker aan het aftellen en mijn voeten gingen vandaag als de rode schoentjes van de Efteling (vanzelf) Het is heel dubbel, maar met Santiago in het vooruitzicht wil ik heel graag ook daar zijn. Ik ben heel benieuwd wie er al binnen zijn en wie er nog achter mij lopen. Op dit moment ben ik bijna alle mensen uit het oog verloren. Voel me soms best eenzaam niet wetende waar iedereen gebleven is en of ik ze nog zal zien.
(Maar het alleen lopen is ook heel fijn en geeft me veel inzichten die ik ook belangrijk vind)
Met Santiago in het verschiet groeit ook het besef dat er dan aan dit avontuur een einde komt en dat is weer heel jammer. Want hoe zeer de heimwee naar huis ook groeit. Als ik straks wel weer thuis ben ga ik dit zeker erg missen. Ook ben ik benieuwd hoe mijn lichaam reageert als ik niet meer elke dag loop. Zal het toch langzaam moeten afbouwen. In een keer stoppen lijkt me niet goed.
Bij de eerste stop een verrassing. Als ik aan de koffie zit (buiten) want het is lekker weer geweest. Hoor ik mijn naam roepen en de hele klas van gister druppelt langzaam binnen. Ze gaan allemaal geduldig in de rij staan voor een broodje dat de meester uitdeelt. Geen geschreeuw of onvertogen woord. Zelden een groep pubers zo beleefd en vriendelijk gezien. Later op de dag merk ik dat de uitgelatenheid van gister plaats heeft gemaakt voor serieuze gezichten. Ze zijn het niet gewend en weten nu dat het niet vanzelf gaat. Het tempo is gezakt en de groep achterblijvers wordt steeds groter. Wie weet zie ik ze nog binnenkomen in Santiago lijkt me leuk.
De wandeling gaat langs wat kleinere boerendorpen en moerasachtig bosgebied. Regelmatig moet ik over water met stapstenen. Best avontuurlijk. En de grotere plaats Pallas de Rei. Daar loop ik nog 1,5 uur voorbij en stop bij een kleine Albergue. Als ik vraag of er al meerdere gasten zijn is het antwoord nee. Maar gister waren er 8 dus het kan nog komen. Het is een gebouwtje van de gemeente en als er niemand anders komt wordt de boel afgesloten om 10 uur s'avonds. Nou dan zit ik daar weer alleen. Boven 2 slaapzalen, 2 badkamers en beneden receptie keuken wasruimtes. De volgende Albergue is 9 km verderop.
Dat trek ik niet meer. Het moet dan maar. Ga douchen en blijf hopen op meer pelgrims. Na 1,5 uur hoor ik stemmen beneden, en gelukkig 2 Franse dames blijven hier slapen. Ppfffff
ik ben opgelucht. We kunnen eten in een restaurant 2 km verder van de route af. En de eigenaar komt ons halen en brengen. Om half 7 moeten we klaar staan. Hij komt om 7 uur aanrijden.
Geen idee wat te verwachten. We zitten in een soort bijkeuken bij een familie.
Het naastgelegen restaurant is nog gesloten. De tafel is gedekt voor 3.
De Franse dames kunnen bijna geen Engels, maar met handen en voeten erbij hebben we toch een leuk diner.
Soep vooraf, eend met patat en chocoladetaart toe. Als we worden terug gebracht vraagt de Franse dame of ik koffie wil? Nou graag! Ze haalt een soort kampeerpotje van aluminium te voorschijn en oploskoffie. Ook heeft ze nog een suikerzakje bewaard uit een bar. We zitten gezellig nog een 1,5 uur in de keuken. Ze verteld dat ze in een Albergue privado waren en een hele serieuze mevrouw yoga gaf met klank
schalen en dat ze melig werden maar niet mochten lachen. Hoe ze het voor doet...... vind ik het al erg grappig. Moet dan altijd denken aan de middelbare school. Heel melig zijn en niet mogen lachen werkt bij mij averechts.
Er is hier verder niets dus geen ontbijt morgen. Eerst 1,5 uur lopen en dan hopen dat de bar die in mijn boekje staat op maandagmorgen open is.
(Maar het alleen lopen is ook heel fijn en geeft me veel inzichten die ik ook belangrijk vind)
Met Santiago in het verschiet groeit ook het besef dat er dan aan dit avontuur een einde komt en dat is weer heel jammer. Want hoe zeer de heimwee naar huis ook groeit. Als ik straks wel weer thuis ben ga ik dit zeker erg missen. Ook ben ik benieuwd hoe mijn lichaam reageert als ik niet meer elke dag loop. Zal het toch langzaam moeten afbouwen. In een keer stoppen lijkt me niet goed.
Bij de eerste stop een verrassing. Als ik aan de koffie zit (buiten) want het is lekker weer geweest. Hoor ik mijn naam roepen en de hele klas van gister druppelt langzaam binnen. Ze gaan allemaal geduldig in de rij staan voor een broodje dat de meester uitdeelt. Geen geschreeuw of onvertogen woord. Zelden een groep pubers zo beleefd en vriendelijk gezien. Later op de dag merk ik dat de uitgelatenheid van gister plaats heeft gemaakt voor serieuze gezichten. Ze zijn het niet gewend en weten nu dat het niet vanzelf gaat. Het tempo is gezakt en de groep achterblijvers wordt steeds groter. Wie weet zie ik ze nog binnenkomen in Santiago lijkt me leuk.
De wandeling gaat langs wat kleinere boerendorpen en moerasachtig bosgebied. Regelmatig moet ik over water met stapstenen. Best avontuurlijk. En de grotere plaats Pallas de Rei. Daar loop ik nog 1,5 uur voorbij en stop bij een kleine Albergue. Als ik vraag of er al meerdere gasten zijn is het antwoord nee. Maar gister waren er 8 dus het kan nog komen. Het is een gebouwtje van de gemeente en als er niemand anders komt wordt de boel afgesloten om 10 uur s'avonds. Nou dan zit ik daar weer alleen. Boven 2 slaapzalen, 2 badkamers en beneden receptie keuken wasruimtes. De volgende Albergue is 9 km verderop.
Dat trek ik niet meer. Het moet dan maar. Ga douchen en blijf hopen op meer pelgrims. Na 1,5 uur hoor ik stemmen beneden, en gelukkig 2 Franse dames blijven hier slapen. Ppfffff
ik ben opgelucht. We kunnen eten in een restaurant 2 km verder van de route af. En de eigenaar komt ons halen en brengen. Om half 7 moeten we klaar staan. Hij komt om 7 uur aanrijden.
Geen idee wat te verwachten. We zitten in een soort bijkeuken bij een familie.
Het naastgelegen restaurant is nog gesloten. De tafel is gedekt voor 3.
De Franse dames kunnen bijna geen Engels, maar met handen en voeten erbij hebben we toch een leuk diner.
Soep vooraf, eend met patat en chocoladetaart toe. Als we worden terug gebracht vraagt de Franse dame of ik koffie wil? Nou graag! Ze haalt een soort kampeerpotje van aluminium te voorschijn en oploskoffie. Ook heeft ze nog een suikerzakje bewaard uit een bar. We zitten gezellig nog een 1,5 uur in de keuken. Ze verteld dat ze in een Albergue privado waren en een hele serieuze mevrouw yoga gaf met klank
schalen en dat ze melig werden maar niet mochten lachen. Hoe ze het voor doet...... vind ik het al erg grappig. Moet dan altijd denken aan de middelbare school. Heel melig zijn en niet mogen lachen werkt bij mij averechts.
Er is hier verder niets dus geen ontbijt morgen. Eerst 1,5 uur lopen en dan hopen dat de bar die in mijn boekje staat op maandagmorgen open is.
-
06 April 2014 - 23:20
Klaas En Nelleke:
Tina succes met vinden van je ontbijtje.
-
07 April 2014 - 00:24
Margriet Castania:
Hallo gelukkig lag die kalkoen niet op je bord enfin eend is ook niet alles.
Eten gaat je net zo goed af als lopen.chocolade toetje .niet alleen zal het niet meer lopen straks wennen zijn het aan tafel zomaar bij schuiven ook?
Je valt niet eens op tussen die klas puber.Zolang je stil bent natuurlijk.
Wat is die houten schuur?
Aftellen deze week.
Hier erg gezellig Jones houdt ons bezig. Ze heeft het fijn al die vrijheid heeft ze w.s van vrouwtje.Ik vind het een gek gevoel als ik je zo zie op die foto,s dat je er alweer bijna bent..Erg snel gegaan naar mij idee de weken vliegen ook voorbij
Nu meissie op naar de top veel plezier in THE Santiago
Doe de stad de groeten van ons liefs Margriet en Joke Jones. En Bruno natuurlijk
Ciao Belle. -
07 April 2014 - 11:47
Tineke:
He lieve Tien,
Ik geniet enorm van je leuke verslagen, volgens mij heb je ook nog een talent als schrijfster gemist! Wat ontzettend goed van je dat je er al weer bijna bent, nog maar 100 km!! Ben trots op je hoor, zet hem op en geniet nog even van je vrije leven!
Liefs Tien -
07 April 2014 - 19:47
Afra:
Hallo Tina,
Heb net weer je gezellige verslagen gelezen. Zo ga je weg voor een lange tijd en nu ben je alweer bijna aan het einde van je reis. Wat gaat het toch snel. Ik wens je nog heel veel succes met je laatste km, en bewonder je dat je het zo volgehouden hebt.Want een mens begint wel eens ergens aan, maar dan het doorzetten. Jij hebt het toch maar mooi gefikst!
Tina tot gauw en geniet er nog even van.
Lieve groetjes Afra
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
